OS ANDARES

A viaxe sonora de Navia traza o seu camín por distintos espazos da vila. Lugares que acollen as pegadas das persoas que os habitan co seu andar, coas súas vivencias e lembranzas. Paso a paso marcaron o traxecto que conta a súa historia: Se non temos memoria, non temos historia e estamos feitos de historias.

IRIA AZEVEDO

Para unha urbanita coma min, calquera oportunidade de afastarse e descansar do día a día dunha cidade, cómpre aproveitala. Cando eu era pequena, envexaba moito ás compas de clase, que todas as fins de semana ían “á aldea”. Eu non tiña. Cando visitei Penarrubia, véuseme esta lembranza á cabeza e pensei que, desde logo, a miña aldea soñada podería parecerse moito a este lugar. Como guieiro deste paseo, contarás cun ilustrado narrador que irá debullando a historia desta parroquia e das súas xentes, ata onde boamente pode alcanzar a memoria. Penarrubia se cadra, non é doada de atopar e coñecer… Pero unha vez atopada, xa non ten perda.
Espero que goces tanto paseando, como eu escribindo para ti.

CLARA GAYO

Cando cheguei a Torés, esa vila enmarcada nun fermoso val, que, como as boas películas e libros, mellora canto mais a miras, tiven a clara e inmediata sensación de que a súa placidez agochaba historias que pagaría a pena aflorar. E apareceron os tremores, que a cada pouco e dende hai moito tempo, rachan de cando en vez a calma de Torés. E que seica van voltar, en forma de parque eólico, rachando definitivamente co seu xeito de vida.
Pero sobre todo apareceron persoas con ganas de falar, que abriron as súas casas, bocas e mesmo despensas para ofrecerme con xenerosidade o agasallo das súas lembranzas e sentimentos.
Acompáñame nesta cápsula do tempo, neste scanner de recordos psicoxeográficos. Dálle o play!

MARCOS PTT

Como na mansión encantada dunha novela de terror, no Castro de Santa María confluén forzas de poder ancestral que nos poñen en contacto co descoñecido e coa morte.
Os vestixios dun poboado castrexo, unha necrópole do século IX, unha igrexa do século XV, un cemiterio contemporáneo e ti.
Milenios de segredos agochados baixo a terra, o pó ou a pintura dunha parede, agardando o día de saíres á luz. Ese día, quizáis, sexa hoxe.

JOSÉ DÍAZ

Os Grobos non precisa de palabras, non lle fan falla. Igual somos nós os que buscamos o texto para ser quen de integrarnos, para procurar un oco, establecer un pacto de convivencia e xogar co que nos altera e nos marabilla. Para domar, dalgún xeito, o espello da nosa pequenez. Os significados, aquí, son marco da nosa insignificancia. A proposta desta viaxe é un xogo na procura dunha alianza na que cuestionemos o noso poder. Os Grobos estiveron e estarán; ti e mais eu só pasamos por aquí.

AVELINA PÉREZ

Esta viaxe sonora é un camiño monte adentro ata o Pozo do Lago maior, unha lagoa de orixe glaciar que se formou hai miles de anos. Poderiamos dicir que é entón unha viaxe no tempo. Pero tamén é unha camiñar cara o teu interior, un percorrido durante o que podes fundirte coa natureza que che rodea, a visible e a que observa sen ser vista, a que vixía dende o horizonte e a que levas dentro agochada como un animal.

MARÍA LADO